De hele wereld smulde ervan. Er zijn foto’s opgedaagd waarop Harry Windsor, in zijn natuurlijkste gedaante en volledig ontdaan van zijn prinselijke ornamenten, afgebeeld staat, terwijl hij aan het afschermen was, op de ene foto zijn eigen kroonjuwelen, op een andere de eerbaarheid van een dame in eenzelfde uniform als hijzelf.De reacties konden niet uitblijven. De kranten publiceerden de beverige foto’s paginagroot, de commentaren waren legio. Iedereen had zijn mening over de prinselijke onbevangenheid. Men zegde dat papa Charles -ook geen onbeschreven blad op dat gebied, denk aan zijn tampontapes ten tijde van Camillagate-  in een Engelse koleire was geschoten en het zoontje eens goed de les zou spellen. Het zal er donderen. En Her Majesty … Ik mag er niet aan denken. 

Maar laten we eens proberen de feiten te reconstrueren: een jongen van koninklijken bloede wil zich eens lekker amuseren. En hoe vul je dat in als je in Las Vegas bent. Net zoals jevoorvaderen, denk ik dan: met een spelletje strippoker, in dit geval stripbiljart. Je verliest –er moet altijd iémand verliezen, nietwaar- en één voor één gaan de prinselijke attributen eraan. Gelukkig verlies je niet alléén en zijn er ook dames, die geen grote artiesten zijn, als het op poolbiljart
aankomt. Tot het laatste stuk valt en je daar onbeschermd tot je meest natuurlijke gedaante gereduceerd bent. The Full Monty. En ware het niet dat één of andere aanwezige onverlaat sensatie -en geld-  ruikt en van het hele gebeuren foto’s neemt, er zou geen haan naar gekraaid hebben. Ach, wat bij zijn voorvaderen toen meestal in de nevelen van de vergetelheid verdween, werd nu onherroepelijk in de openbaarheid gegooid. Toen, dat was de tijd dat telefoons nog niet fotografeerden. Nu, dat is de internet- en facebooktijd, waarin niks, zelfs geen prinselijke naaktheid, nog veilig is voor het alziend oog van de massamedia. 

Het is waar: wat in die hotelkamer in Las Vegas is gebeurd gaat in tegen de moraal, waarin we zijn opgevoed. Maar té veel moraalridders van toen zijn ondertussen met een heftige kwak van hun voetstuk gedonderd. Laten we dus veiligheidshalve niet te veel met vroegere normen zwaaien.
Een beetje ruimdenkendheid én ruimhartigheid zou hier wel op zijn plaats zijn. De prins heeft een fout gemaakt, maar wie geen fouten maakt, vooral wanneer het kriebelt vanbinnen en de hormonen opspelen, moet wellicht nog geboren worden. Theoretisch mocht de prins dit niet doen –de prinselijke waardigheid nietwaar-, maar, in de beste traditie bij koninklijke afstammelingen, heeft hij het wél gedaan. En wie zijn wij om hem de les te spellen ?
Soms moeten wij leren om wat meer begrip te tonen en om niet te vlug met het het vingertje klaar te staan. “Wie zonder zonde is werpe de eerste steen”, staat in de bijbel, maar dat boek is ondertussen ook uit de mode geraakt. Als iemand vroeger een ander de les spelde en belerend op zijn fouten wees, zei mijn moeder dan: “Dat hij eens een hand op zijn hoofd legt, en kijkt wie eronder staat…”. Ik heb dus gelukkig die geest van verdraagzaamheid en begrip met de moedermelk meegekregen. En daarom zijn de Harry-foto’s voor mij niks meer dan een leuk fait divers in de maalstroom van het leven. 
Maar één ding vraag ik mij toch af: als men dan toch zo graag de prinselijke naaktheid aan de openbaarheid prijsgeeft, waarom moest daar dan zo ostentatief een ster aangebracht worden op de prinselijke bilspleet ? Was daar een Michelincontroleur aanwezig, en wilde hij zijn kwotering onmiddellijk aanbrengen ? Komt de foto in aanmerking om in het najaar als kerstkaart van het Britse hof rondgestuurd te worden ? Star(s) and stripe(s)? Of was het gewoon een statement: a star is born ? Ik weet het niet, en eerlijk gezegd: ik hoef het niet te weten.

Zopas volgende mail in mijn postbus gevonden, van mijn goede
vriend Filip Deheegher, vredesambtenaar van de stad Ieper. Ik geef hem
letterlijk weer:

“Hallo,
Uw mailadres steekt in mijn adressenbestand. We hadden in het verleden dus via deze weg contact. Ik ben zo vrij geweest om uw adres op te nemen in de lijst van mensen die ik nu schrijf voor het initiatief dat wij willen nemen in Ieper op 22 september aanstaande.
Wie nu en dan eens een krant openslaat, het journaal ziet, weet dat onze wereldleiders de klimaatsverandering
steeds maar weer voor zich uit schuiven, al meer dan 20 jaar. Ondertussen zijn de gevolgen van het uitblijven van beslissingen en het uitblijven van kordate acties niet meer te overzien, en dit vooral in het zuiden. 
 
11.11.11, Nic Balthazar en de Klimaatcoalitie  organiseren inmiddels in zo’n 140 steden en gemeenten in Vlaanderen de campagne ‘Sing for the Cllimate’ tijdens het weekend van 22 – 23 september.
In Ieper zingen wij het klimaatlied op zaterdag 22 september symbolisch om 11u55, of beter misschien om 11.59.55’. Vijf seconden voor twaalf. De actie zal plaats vinden op het plein in de Neerstad, tussen de bibliotheek en dé Academie. Meer details volgen nog. 
Je kunt je voor deze activiteit nu al registreren op de homepage van de campagne: http://www.singfortheclimate.com/NL/Register.aspx
                
Vraag je vrienden om dit ook te doen, laat ons er samen een mooi, maar ernstig moment van maken. 
Bedankt alvast,
En fijn weekend,
Filip Deheegher”

Ik zal meedoen, en 22 september is al in mijn agenda aangestipt.Misschien jij ook ? Registreer je via de homepage van de campagne.  Met hoe meer we zijn, hoe luider onze stem zal worden gehoord.

.

Het moet je maar overkomen. Je werkt je jaren aan een stuk uit de naad om een knalprestatie af te leveren in datgene waar je goed in bent, de pistenummers. Je ontzegt je heel veel, let op je voeding, leeft als een asceet, traint elke dag. Elke dag weer je kilometers
afmalen, elke dag de weegschaal op om je gewicht onder controle te houden (en ik weet maar al te goed wat een helse opdracht dat is), elke dag in alle stilte en eenzaamheid je voorbereiden op die ene dag, die dag op de Olympische Spelen te Londen, het meest opgeblazen evenement op deze planeet. 

En dan lukt het niet. Gijs Van Hoecke gaat figuurlijk onderuit op de piste. Hoe jammer ook, maar zoiets kan voorvallen. Ontgoocheling is even eigen aan de sport als triomf. De ene keer is vreugde je lot, en de andere keer verdriet. Het is op de piste niet anders dan in het gewone leven. 

Maar in de opgefokte wereld van de topsport wordt zoiets al vlug opgeblazen tot een nationale ramp, of iets in die aard. De kranten breken je af, je hebt de nationale eer gekrenkt. De bobo’s –zoals Jean-Marie Dedecker ze altijd noemde- zijn ontgoocheld. What a shame ! Ze zullen wellicht zonder het verwachte aantal medailles naar huis gaan, en zoeken nu al zondebokken. Jij bent er één van. Ze laten je vallen. 

En dat moet je als jongeman maar dragen en verdragen. In de hoek waar de klappen vallen overdenk je je lot. Vier jaar gewerkt voor niks.  Je werd aangekondigd als een groot pistetalent, en nu zit je daar, zonder glorie,
zonder medaille, vol zelfbeklag. Je twijfelt aan jezelf. En amper iemand rond je om te relativeren of één en ander weer in zijn juiste perspectief te plaatsen. In dit grote sportcircus is er niemand, die je zegt dat het eigenlijk maar om een circus gaat, al zit de hele wereld ernaar te kijken. Je zit er compleet door.

Je wil alles van je afschudden. Je wil even ontsnappen aan het harde leven van de topsport. Je wil erin vliegen, het bruisende leven ontdekken. Dat doen er velen, daar in Londen. Anders zouden ze niet zo vlug nieuwe ladingen condooms moeten laten aanrukken. En je doet wat je jarenlang hebt gelaten: je drinkt je laveloos zat. Ook hier ben je geen uitzondering. Maar jou probleem is dat de paparazzi je in het vizier kregen, net op het ogenblik dat je niet meer om aan te zien was. En niemand van ons kan zeggen dat hij nog nooit in dezelfde toestand verkeerde (maar dan zonder fotografen in de buurt...). 

Je verschijnt in de krant, op de voorpagina, daar in Londen. Welke Belg kan dat zeggen ! “België pakt goud in  feesten” titelen ze. En dat laatste was er te veel aan voor onze “officiële vertegenwoordigers” daar (om niet opnieuw het woord bobo’s te moeten gebruiken). Want een zatte coureur kunnen zij nog wel door de vingers zien, maar dat ons land daar belachelijk wordt gemaakt, holala ! En vanachter hun cocktails en champagne –daar waar de paparazzi niet komen- decreteren ze plechtig dat je van de spelen moet verwijderd worden. Onmiddellijk, wegens het krenken van de nationale eer. 

Adieu Londen. Adieu vier jaar zweten en zwoegen. Gijs is weg. Gijs moet weg. Maar Gijs mag weten dat er nog mensen zijn, die achter hem staan, mensen, die hun eigen zwakke momenten niet vergeten zijn,
die weten wat het is om een ontgoocheling door te slikken. We laten Gijs niet
vallen. Kop op, jongen, er is nog leven na de goot !


 

Hier klikken om te bewerken.